روابط و تعامل میان ایران و ژاپن از پیشینه تاریخی مُعتنابهی برخوردار است که بخشی از آن جدا از مُراوده¬های تعیین¬کننده¬ سیاسی ـ اقتصادی که خود پایه روابط میان ملت¬ها در دوران جدید می¬باشد، مرهون روابط فرهنگی است که به نوعی تضمین¬کننده بقا و پایایی ارتباط میان دو کشور و از نقاط قُوت ارتباطی آنان به¬شُمار می¬رود. ادبیات فارسی به ویژه شعر ـ از متون منظوم حماسی گرفته تا آثار عرفانی و شعر غنایی ـ با قدرتِ قاهر و نفوذ قالبِ خود بخش عظیمی از روابط فرهنگی میان ایران و سرزمین آفتابِ تابان را رقم زده است. درحقیقت بررسی درازنای تاریخِ روابطِ فرهنگی میان ژاپن و ایران، بر عاملیت هنر و ادبیات به عنوان ابزارهای مانای فرهنگ¬ساز صحه می¬نهد و از توانایی بی¬بدیل آن در بسط ارزش¬های والای انسانی که از هر زمان و مکانی فراترند و در طولِ تاریخِ زندگیِ بشر در هر جغرافیایی جایگاه و ارزش خود را حفظ کرده¬اند، پرده برمی¬دارد.