رسيدن ايران به قدرت برتر علمي منطقه در سال  1404 از اهداف سند چشم انداز 20 ساله نظام جمهوری اسلامی  است. اين هدف والا نيازمند فراهم شدن زمينه‌ها و شرايط متعددي از قبیل  مديريت صحيح در  عرصه پژوهشي، پشتيباني و حمايت از نيروهاي متخصص، گرايش نظام آموزشي به سمت پژوهش پروري و غیره است. با این وجود دامنه تاثیرگذاری و تاثیرپذیری اقدامات پژوهشی و تحقیقات علمی در کشور ما علیرغم سر و صدای زیاد چندان مطلوب نیست. حال پرسش اصلی آن است که  به چه دلایلی کشور ما با وجود برخورداری از امکانات بالقوه در این بخش و نیروهای محقق نتوانسته است در زمینه تحقیقات، گام‌های موثری را بردارد . مقاله حاضر تلاشی است که با توجه به نیاز جدی به آسیب شناسی روند پژوهش در کشور پرداخته و ضمن تشریح وضعیت حال به کمبودها و نقص های آن اشاره دارد تا متولیان و مسئولین با عنایت به آن در جهت رفع این موانع کوشیده و وضعیت مطلوب پژوهش در کشور فراهم شود.